Kolejny etap wtajemniczenia - czyli jak z dwóch nici zrobić jedną.

Czytając pojawiające się na blogu wpisy o technice fraktali, czy też o wadach i zaletach nowego modelu kołowrotka oprócz fali zazdrości (ja też chcę mieć kołowrotek, tylko na razie nie mam go gdzie postawić) czuję lekki opór przed prezentowaniem tu moich bardzo początkujących prób. Powtarzam sobie jednak, że jak się jest bardzo początkującym, to czytanie o innych bardzo początkujących jest bardzo ciekawe, więc należy pozbyć się zbędnych oporów...

Kolejna próba przędzenia przebiegała pod hasłem "chcę zrobić nić skręconą z dwóch pojedynczych". Wybrałam więc dwa kawałki czesanki w pasujących odcieniach i zabrałam się do roboty.

Najpierw z pięknej jasnoniebieskiej wełny uprzędłam bardzo cieniutką (jak na moje dotychczasowe dokonania) nitkę:



Na uwagę zwraca tu fakt, ze nitka jest w miarę równa i tak cienka, jak chciałam. Innymi słowy - zaczyna przeważać moje panowanie nad czesanką nad wizją własną czesanki.

Potem zabrałam się za ciemnoniebieską część planowanej włóczki i w trakcie pracy wyglądało to następująco:



Tu przy okazji można obejrzeć moje wrzeciono.
Przędąc tę część odkryłam rzecz wartą uwagi - kiedy wyciąga się włókna z czesanki a wrzeciono wesoło się kręci, nie należy przegapić momentu w którym wrzeciono dotknie podłogi. Wtedy bowiem przestaje się kręcić, nowo wyciągnięte włókna przestają się skręcać i w pewnym momencie zostaje się z czesanką w ręku a wrzeciono i nitka leżą sobie oddzielnie na podłodze. Naprawianie przerwanej cienkiej nici nie należy do moich ulubionych czynności (aczkolwiek jest wykonalne).

Po uprzędzeniu tych dwóch nici przeszłam do następnego etapu - skręcania ich razem. Najpierw zwinęłam pojedyncze nici w kłębki. Dokładnie rzecz biorąc najpierw nawinęłam je tymczasowe szpulki w postaci butelki po wodzie mineralnej (całkiem niezły pomysł) i prostokątnego pudełka (bardzo głupi pomysł, ale nie miałam pod ręką nic innego) okazało się to jednak potwornie niewygodne.
Skręcanie nici było koszmarnie niewygodne. Nie bardzo wiedziałam jak mocno muszę te nici skręcić, a pojedyncze nici przy byle okazji skręcały się same ze sobą tworząc niemal węzły gordyjskie. Od używania słów uznanych powszechnie za niecenzuralne i obraźliwe ledwo powstrzymywało mnie elementarne poczucie przyzwoitości. Przy okazji okazało się, że uprzędłam jakieś tysiąc kilometrów nici.
Wreszcie jednak przedsięwzięcie zostało sfinalizowane z następującym rezultatem:



Nić została uprana, wysuszona z obciążeniem (butelki z wodą są świetne). Nie jest może super-mięciutką włóczką do której ma się ochotę przytulać - ale to może być kwestia wełny z jakiej została zrobiona, miejscami przypomina bardziej sznurek, ale rodzina uznała, że "wygląda jak prawdziwa włóczka".

Wnioski jakie wyciągnęłam to:
1. Chyba wolę trochę grubsze włóczki
2. Muszę opracować lepszą metodę zarządzania dwoma kłębkami pojedynczych nici
3. Skręcanie grubszej nitki z cieniutką daje ciekawe efekty ( "w miarę" równa nitka oznacza "w miarę" równą a nie idealnie równą)
4. Nie ma sensu przesadzać z cienkością nici bo inaczej się rwie, powodując wzrost irytacji u prządki