Wrzeciona i lny

Chciałabym podzielić się z Wami zdjęciami moich dwóch nowych nabytków: wrzeciona historycznego oraz od Państwa Kromskich, a także podzielić się spostrzeżeniami na temat lnów.

Pierwsze z wymienionych wrzecion zamówiłam u znajomego rekonstruktora, którego prace związane z przędzeniem można zobaczyć tutaj. Wrzeciono zrobione jest z drewna jesionowego. Gliniany przęślik został wypalony w jamie w ziemi, zapewne wraz z mnóstwem innych przedmiotów (jak na tym zdjęciu). Wrzeciono jest bardzo lekkie, potrzebuję wprawy, żeby przędzenie szło jak trzeba.

Na poniższym zdjęciu egzemplarz coraz bardziej popularny wśród prządek :) Wrzeciono kręci się długo, jedno rozkręcenie starczy co najmniej do uzyskania połowy długości między ręką a ziemią. Haczyk ułatwia cały proces. Na obecnym etapie nauki i ograniczonej do dwóch sztuk liczbie wrzecion oceniam wyrób Państwa Kromskich jako bardzo dobry.

A tutaj lny z dwóch różnych miejsc: po lewej delikatny len, który opisałam na moim blogu Lucivo jakiś czas temu. Otrzymałam go od Eli (Pracownia na Kaszubach). Po prawej mamy pęk lnu ze sklepu przy Instytucie Włókien Naturalnych mieszczącego się w Poznaniu.

Len po lewej przędzie się łatwo, chociaż na pewno trudniej niż wełnę. Jego cienkie i długie włókna mogą się splątać na tyle, że spomiędzy palców nie wysunie się porcja czesanki, tylko zbity kłębek. Sądzę, że to kwestia wprawy. Len nazwany przeze mnie "sklepowym" ma długie włókna nierównomiernej grubości. Spakowany jest w plastikowy długi worek w kształcie prawie takim jak na powyższym zdjęciu. Nie jest tak gładki jak len od Eli. "Chrzęści" przy dotyku . Udało mi się z niego uzyskać coś na podobę dratwy, z mnóstwem wystających z nici szczątków. Myślę, że jego przydatność do jakichkolwiek robótek jest niewielka. Pozostaje jeszcze pytanie, czy dałoby się ten len wyczesać tak, by otrzymać coś delikatniejszego.