Przypadek to coś, co często kieruje naszym życiem. A moja romantyczna, zmęczona dusza aż zawyła jak pierwszy raz przeczytałam o alpakach .Niedługo potem byłam ich właścicielką. Przyjechały pewnego marcowego wieczoru. Nie rozczarowałam się. To bardzo miłe i inteligentne istoty. Patrzą prosto w oczy i podobno czytają w duszy .Mają pewną wspaniałą cechę są dumne i nie zależne . Słuchają ,ale wykonują polecenia tylko jak chcą .Wystarczy zniecierpliwienie w głosie a można długo zaganiać je do obórki . Zachowują się tak jak by miały satysfakcję że nie potrafimy ich dogonić- to rodzaj zabawy, pokaz zwinności i sprytu! Jedyny sposób to pochwalić, powiedzieć coś miłym tonem. Rezultat natychmiastowy. Wręcz odwrotnie zachowują się w kantarku, łagodnieją pozwalają się dotykać nawet w głowę- za czym nie przepadają. Ale największym zaskoczeniem dla mnie był pierwszy dotyk ich futerka . Gęsta na pozór twarda skorupa włosów okazuje się w dotyku puszkiem. Ręka wpada w miękkość i łatwo dotyka skóry.

Walthaja