Moje alpaczki :)

Tak jak marzenie o samodzielnym przędzeniu wełny towarzyszyło mi od wielu lat, podobnie marzyłam o posiadaniu własnych wełnodajnych zwierzątek. Oczywiście odkąd znam wełnę z alpaki, oraz od kiedy miałam okazję zobaczyć sympatyczne pyszczki alpak na żywo, marzeniem tym są właśnie one.

No niestety, cały czas jeszcze nie mam do dyspozycji warunków koniecznych do hodowania takich dużych zwierzątek.

Na razie.

No ale przeciez trzeba sobie jakoś radzić :)

Pozwólcie więc że przedstawię Wam moje „malutkie” wełnodajne zwierzaczki, które chwilowo zastąpić mi muszą alpaki :)

.

.

Wcale nie żartuję!

.

Moje kochane psiaki mają przepiękny, niezwykle piękny i puchaty podszerstek, który raczą gubić w ogromnych ilościach, szczególnie przed i po zimie.

Zobaczcie jak ta sierść wygląda z bliska...

.

.

Ja oczywiście nie czekam aż wszystko same zgubią, tylko wyczesuję sobię ten "cenny surowiec" :) i odkładam go do specjalnej torebeczki.

.

.

To zapas tylko z ostatnich wyczesań. Jest tego sporo, a będzie jeszcze więcej, oj będzie ...

.

Zamierzam uzbierać tego nowofundlandziego "runa" jeszcze troszkę, później upiorę i wyczeszę na specjalnie do tego celu zakupionych czesadłach (czy może raczej zgrzebłach, nie wiem jak te carders powinny się po polsku nazywać), no i do roboty!

.

Spróbowałam tego samego z puchatą sierścią kocią, którą od teraz zbierają już dla mnie wszystkie przyjaciółki Kocie-Mamy.

.

Przed przędzeniem wyglądało to tak:

.

.

A po uprzędzeniu tak:

.

.

Włóczka wyszła nierówna, bo włoski są niedługie i bałam się wyciągać za bardzo, ale jest miła, podobna w dotyku do angory. Miałam tej sierści nie za dużo, stąd i wełenki wyszło malutko, ale wystarczyło żebym się zachęciła do dalszych eksperymentów J

.

Do czego i Was bardzo zachęcam !