Barwy natury - marzanna barwierska.

Przy farbowaniu korzeniem marzanny barwierskiej stosowałam się do receptury Weroniki Tuszyńskiej opisanej w książce Farbowanie barwnikami naturalnymi.
Do farbowania użyłam trzech niewielkich kawałków korzonków, które nie nadawały się do posadzenia. Najpierw pocięłam je na małe kawałki:



Świeży korzeń ma intensywną, czerwonopomarańczową barwę:



Korzonki utarłam w moździerzu:



Uzyskałam 3-4 łyżeczki gotowej do farbowania marzanny. Na tym zdjęciu widać marzannę już po wygotowaniu:



Marzannę wrzuciłam do emaliowanego garnka z wodą i podgrzewałam przez 20 minut. Odcedzony wywar miał kolor wytrawnego wina.
Małe motki wełny zanurzyłam w bejcy ałunowej, aby uzyskać jasnoceglastą czerwień, i w bejcy ałunowej w połączeniu z kamieniem winnym, aby uzyskać czerwień ciemniejszą, intensywniejszą, przypominającą kolorem krew, jak pisze autorka receptury.

Po odsączeniu nadmiaru bejcy włożyłam motki do wywaru i zgodnie z recepturą miałam je w nim trzymać przy wolno wzrastającej temperaturze. Oczywiście miałam pilnować, by wszystko się nie zagotowało. W praktyce udało mi się popełnić wszystkie możliwe błędy, a więc:
- zagotowałam wywar,
- zaglądałam,
- macałam.

A oto efekt:



Jestem z niego bardzo zadowolona :). Po raz pierwszy w życiu miałam problem z określeniem koloru. Wydaje mi się, że odcienie uzyskiwane za pomocą barwników naturalnych nie są jednoznaczne.
Za pomocą mojej ulubionej książki o kolorach udało mi się ustalić, że motek po lewej stronie (farbowany z dodatkiem bejcy ałunowej) ma gorącą barwę kandyzowanej skórki pomarańczowej, a ten z prawej (ałun + kamień winny) - kolor imbiru, z czym nie do końca się zgadzam. Malutki moteczek o delikatnej barwie pudrowego różu to efekt farbowania w pozostałej wodzie.

Uważam, że marzanna barwierska to wspaniały barwnik, który - zastosowany w większych ilościach - da bardziej intensywne i zróżnicowane zabarwienie.

Kasiu, dziękuję Ci za podarowane korzonki marzanny :).