Instrukcja obsługi wrzeciona - część I

Postanowiłam zrobić to, czego bardzo mi brakowało, gdy sama usiłowałam rozgryźć, jak działa wrzeciono. Otóż chcę stworzyć instrukcję obsługi tego urządzenia wraz z obrazkami. Instrukcja ta nie pretenduje, rzecz jasna, do bycia jedynym słusznym przepisem postępowania i jeśli któraś z bardziej doświadczonych prządek zechce coś doradzić, będę się bardzo cieszyć. Niemniej jednak opisany przeze mnie sposób obsługi wrzeciona działa (tj. z czesanki powstaje nić), więc być może przyda się początkującym adeptkom. A żeby nie było tego za dużo naraz, postanowiłam podzielić kurs na kilka części.

Dziś część I, czyli jak zacząć.

Otóż aby zacząć prząść za pomocą wrzeciona, potrzebujemy w zasadzie trzech rzeczy:



wrzeciona, czesanki i kawałka nici pomocniczej.
Przydać się mogą też takie rzeczy:



Lubię prząść i zajmować się rękodziełem, słuchając czegoś - bądź co bądź wiele rękodzielniczych czynności jest dość monotonna. Warto więc sobie zapewnić dodatkową rozrywkę. Poza tym muzyka pomaga pracować rytmicznie.

Kiedy już zgromadzimy potrzebne akcesoria i znajdziemy wygodne krzesło, ucinamy kawałek nici pomocniczej i związujemy ją w pętlę. Następnie bierzemy do ręki wrzeciono. Wrzeciono składa się z patyka z ciężkim kółkiem i haczyka na końcu. Kółko zwiększa moment bezwładności wrzeciona, co powoduje, że urządzenie się kręci. Patyk służy do nawijania nitki i rozkręcania wrzeciona, a haczyk - do umocowania nici tak, by się nie rozwijała podczas przędzenia.

Pętlę z nici pomocniczej zakładamy na patyk pod kółkiem. Ja stosuję w tym celu tzw. węzeł rypsowy - tak się chyba nazywa, ale podejrzewam, że to akurat ma małe znaczenie. Grunt żeby pętla była zaczepiona o patyk, a jej drugi koniec - o haczyk wrzeciona. Ja nitkę owijam dwa razy wokół haczyka, bo jak owijałam raz, to jakoś mi spadała.
Powinniśmy więc otrzymać coś takiego:



Teraz trzeba się zająć czesanką. Gdy się jej uważnie przyjrzymy, widać, że składa się z cieniutkich włókienek:



Wyciągamy lekko pewną porcję włókien (tak żeby, rzecz jasna, nie odczepiły się od reszty czesanki), wkładamy w naszą pętlę z nici pomocniczej i zaginamy w pętelkę:



Teraz, trzymając czesankową pętelkę, rozkręcamy wrzeciono. Tę czynność można wykonać następująco - siadamy wygodnie na krześle, w jednej ręce trzymamy czesankę, w drugiej - wrzeciono. Turlamy wrzecionem o udo i puszczamy. Powinno się zacząć ładnie kręcić w powietrzu.
Wrzeciono może się kręcić zgodnie ze wskazówkami zegara i przeciwnie do nich. Nie jest (chyba...) istotne, w którą się kręci. Ważne, żeby cały czas kręcić w tę samą stronę. I zapamiętać, w którą, gdyż przy następnych działaniach będzie to ważne (wówczas trzeba będzie kręcić w drugą).

Kiedy wrzeciono się kręci (jednocześnie skręca się pętla z nici pomocniczej), powoli przesuwamy palce (obu rąk, to tak na wszelki wypadek...) za pętelkę z czesanki i pozwalamy włókienkom się skręcać. W wyniku tego nić pomocnicza i czesanka powinny się mocno ze sobą złączyć:



Niestety, na zdjęciu słabo to widać, gdyż kolory nitki pomocniczej i czesanki są dość podobne. Niemniej jednak połowa skręconej nici to nitka pomocnicza, a połowa - nić z czesanki.

W ten sposób przygotowaliśmy wrzeciono do przędzenia.
O tym, co robić dalej, w następnym odcinku.

cześć II -----> link