Witam!

Mam na imię Beata, ale w miłych sercu czasach znajomi mówili do mnie Bacha (stąd mój nick). Długo zastanawiałam się, czy mam napisać na Prząśniczce. Jak patrzę na dokonania Wasze, to wstydzę się moich. Dobry funkcjonalny kołowrotek mam około miesiąca. Wcześniej zaliczyłam jedną wpadkę z kupnem maszynki, któa była co prawda śliczna, ale tylko do wystroju wnętrza się nadawała. Kupiłam więc u Państwa Kromskich Fantazję. Zbierałam na nią pół roku czasu aż wreszcie udało mi się. I zaczęłam prząść. Zaczęłam od czesanki merino. I okazało się, że to nie taka łatwa sprawa. Najpierw walczyłam z samą sobą: żeby wszystkie kończyny zechciały mnie słuchać. Skoordynowanie rąk i nóg zajęło mi może z tydzień. Okazuje się, że nie jest tak łatwo dwiema rękami wykonywać ruchy niby podobne a jednak trochę inne. Najbardziej złościłam się na siebie, kiedy coś w rękach działo się nie po mojej myśli, to nogi zaczynały kręcić za szybko i nitka skręcała się za bardzo albo rwała, bo kręciłam kółkiem w przeciwną stronę niż powinnam. Ach, już dobrze, że mam to za sobą. W tej chwili idzie mi lepiej, ale napotykam na wiele trudności i wełenka nie jest taka jak w marzeniach :-).

Ponieważ z wełną merino nie wychodziło mi tak, jak chciałam przerzuciłam się na runo owiec islandzkich. Wiele naczytałam się o tej wełence, zapałałam więc chęcią wydziergania islandzkiego żakardowego swetra. Muszę powiedzieć, że przędło mi się tysiąckroć lepiej niż z merino. Czesanka z długimi włosami znacznie twardsza ale łatwiejsza do opanowania. Powyżej zdjęcie islandzkiej wełenki w kolorze szarym. Uprzędłam nici 2ply z 500g czesanki. Zobaczę, czy starczy na sweter. Nić nie jest niestety cienka i równa, ale w takich projektach to nie przeszkadza. Wróciłam zatem do merino. Wzięłam do rąk czesankę w kolorze chabrowym. Szło mi lepiej, ale efekt jest daleki od satysfakcjonującego. Nitka nie jest równa a przy skręcaniu z dwóch nici jakoś się rozplata mimo, że kręcę w drugą stronę niż 1ply. Takie efekty uzyskuję:

Zastanawiam się, co robię nie tak. Naogladałam się też filmików na You Tube. I dużo jeszcze przede mną. Gdyby nie to, że przędzenie sprawia mi ogromną frajdę i odstresowuje mnie, pewnie bym to rzuciła. A tak walczę. Próbowałam też metody Navajo, ale jest to na razie poza moim zasięgiem. Na filmach to wszystko tak łatwo wygląda. I kołowrotek posłuszny i niteczka. Nie wiem też, jak Wam udaje się prząść singielki i w takiej postaci pozostawiać do dziergania, bo ja albo mam zbyt skręconą nitkę, że tworzą mi się abakany, albo nić się zrywa i jest niedoprzędziona. Oceniam, że jak na miesiąc pracy z kołowrotkiem, to dużo mam tych problemów. Pozdrawiam serdecznie wszystkie prządki. Nawet jeśli coś nie wychodzi, to przynajmniej w cierpliwości będziemy niedoścignione.

Przepraszam za jakość zdjęć, ale nad tym też pracuję usilnie.