Miętowe buraczki

To ja może też pokażę moje ostatnie "dokonanie" w dziedzinie farbowania barwnikami naturalnymi. Dalej męczę nieszczęsnego buraka, licząc na to że w końcu uda mi się uzyskać ten piękny rudy kolor, który widziałam na próbkach u Danieli.

Tym razem dodałam do wywaru nieco siarczanu miedzi, licząc na to że wyzwoli on z buraka tę oczekiwaną rudość.

Uzyskany efekt przerósł moje wyobrażenia, niestety niekoniecznie w upragnionym kierunku ...



Aparat nie chciał oddać prawdziwego koloru czesanki, takiej jasnej miętowej zieleni.

Trochę się tym kolorkiem miętowego buraczka zdenerwowałam, w odruchu rozpaczy postanowiłam trochę go ożywić i "pomazałam" w kolorowe plamki, tym razem już farbkami do tkanin.

Czesanka wyszła dość ciekawie


ale włóczka dalej jest zielonkawa, trochę bardziej żółtawa niż na zdjęciu i trochę bardziej się mieni.





Miałam podać tutaj tzw. szczegóły techniczne tego mojego eksperymentu, ale tak naprawdę niewiele mogę napisać: buraki gotowałam z godzinkę albo i dłużej, do wywaru dorzuciłam trochę siarczanu miedzi, czesanka jest z merynosów.

Farbowałam ok 30 minut, później studziłam bez zaglądania do środka (na pokrywce gara postanowiłam ostatnio napisać : nie wolno zaglądać! tam nie ma nic do jedzenia!, bo nie wiedzieć czemu całą rodzinę kusi ten mój stary gar pyrkający na malutkim ogniu i wszyscy chcą tam zaglądać i zepsuć mi czesankę).

Aha, właśnie gar: z braku odpowiedniego emaliowanego garnka używam starego gara który kiedyś był teflonowy a teraz niewątpliwie wyziera mu z dna jakieś żelastwo. Może tu tkwi tajemnica miętowego buraczka? ...