Moje zmagania

Rok temu wzięłam udział w warsztatach przędzenia wełny, olśniło mnie, że to jest właśnie to, co mnie najbardziej z wszelkiego rękodzieła fascynuje ~ no wełna po prostu!
Kupiłam na tzw. "szperach" kołowrotek /ponoć 100-letni/, wyglądał na kompletny, przy bliższym poznaniu niestety ujawnił swe wady/hmm, z niektórymi facetami też tak jest,heh/. Nie poddawałam się, następny za wielce okazyjną kwotę 70 zeta uznałam za ideał...no bo taki niezniszczony, nówka nieśmigana...no właśnie,hehe, teraz to wiem, on jest wyłącznie ozdobny.
Potem kupiłam krosno,a przy okazji wygrzebali ze strychu kołowrotek po babci/"pani, babcia parę razy zakręciła kółkiem i umarło jej się, kółko na chodzie"~ no oby tak było, pomyślałam/, również pół wora uprzędzionej przez ową Panią wełny/na której widok aż się roztrzęsłam z zachwytu!/.
Przywieźliśmy wszystko do domu ~ kołowrotek wymyłam, olejem lnianym potraktowałam, chłop wyregulował,zaklinował i...dupa blada ~ nitkę zrywa, nie skręca, skręca, to nie wciąga, tak się wkurzyłam, aż się zryczałam nad nim. Zatem poległam, zatem kupuję od Kromskich...i nagle dziad zadziałał! No tak po prostu! Ukręciłam całą szpulkę, ale Sonata w międzyczasie już pocztą szła. No i drugą szpulkę już ukręciłam na Sonacie. :)
Mam nadzieję, że po tych przejściach będę teraz częstszym tu gościem, plany mam b. ambitne.